Życie każdego z nas wypełnione jest wieloma znaczącymi momentami, które skłaniają do refleksji, wspomnień i przemyśleń. Jubileusze placówki opiekuńczo-wychowawczej to okazja nie tylko do wspomnień.

To czas podsumowań, ale także planów i zamierzeń.  Dom Dziecka Nr 3 w Warszawie,  przy ulicy Dalibora 1 (dzielnica Wola), to nie tylko instytucja, kierująca się zawartymi w odpowiednich ustawach prawami, zaleceniami, czy obowiązkami dla poszczególnych jej członków. To przede wszystkim miejsce, gdzie setki młodych ludzi w ciągu 72 lat istnienia Domu spędziło część swego dzieciństwa, znalazły schronienie, opiekę i serce.

Jubileusz, to pewien fragment życiorysu Domu jako instytucji, która przez 72 lata była oparciem dla wielu dzieci i młodzieży pozbawionych rodziny naturalnej, to wielość zdarzeń, historia napisana życiorysami i losami wychowanków, pracowników oraz osób w różny sposób związanych z placówką. To także czas nacechowany życzliwością, troską, sukcesami, porażkami, uśmiechem i łzami. Wychowankowie, którzy obecnie są wychowankami, oraz ci którzy odeszli, to autorzy historii Domu, naoczni świadkowie wydarzeń, które miały miejsce w ciągu 72 lat istnienia placówki.

To pokolenia świadczące o pracy, wysiłku oraz trudzie pedagogicznym wszystkich osób pracujących w ciągu tych lat powstawania, budowy, tworzenia, ulepszania i trwania Domu Dziecka.

Tak się zaczęło, każdy z nas ma swoją historię. Historię bardzo ciekawą i przejmującą ma także nasz dom funkcjonujący 72 lata. Początki Domu Dziecka Nr 3 związane są z działalnością punktu sanitarnego utworzonego podczas Powstania Warszawskiego we wrześniu 1944 roku przy ul. Fałata 4 przez lekarzy epidemiologów: doktor Henryka i Marię Palester oraz pediatrę dr Janinę Rudolfową. Udzielali schronienia i fachowej pomocy rannym, którzy brali udział w Powstaniu Warszawskim. Kilka tygodni później punkt sanitarny przemianowano na Szpital Czerwonego Krzyża Nr 2. W listopadzie 1944 roku przekształcono w Zakład dla Dzieci i Chronicznie Chorych. Polski Czerwony Krzyż kierował tu dzieci z hitlerowskich obozów śmierci, obozów pracy i wojennej tułaczki, a także matki z małymi dziećmi, które zostały rozdzielone z rodziną podczas wojennej zawieruchy. 

History

Everybody's life is filled with many significant moments that lead to reflection, memories and thoughts. The jubilees of a care and educational institution is an opportunity not only for memories. It is a time of summaries, but also plans and intentions. Children's Home No. 3 in Warsaw, at 1 Dalibora Street (Wola district), is not only an institution, guided by the laws, recommendations and responsibilities of individual members included in relevant laws. It is primarily a place where hundreds of young people during the 72 years of the existence of the House spent part of their childhood, found shelter, care and heart. Jubilee is a part of the life biography of the House as an institution that for 72 years was a support for many children and youth deprived of a natural family, is a multitude of events, a story written in biographies and fates of pupils, employees and people in various ways related to the institution. It is also a time characterized by kindness, care, successes, failures, a smile and tears. The pupils, who are currently foster children, and those who have left, are the authors of the House's history, eyewitnesses of events that took place during the 72 years of the institution's existence. These are generations that testify to the work, effort and pedagogical work of all those working during these years of creating, building, creating, improving and continuing the Children's Home.  That's how it all began, each of us has a story. Histori Our home functioning for 72 years is also very interesting and poignant. The beginnings of the Children's Home No. 3 are related to the activity of the sanitary point created during the Warsaw Uprising in September 1944 at ul. Fałata 4 by epidemiologists: doctor Henryka and Maria Palester and pediatrician dr Janina Rudolfowa. They gave shelter and professional help to the wounded who took part in the Warsaw Uprising. A few weeks later, the sanitary point was renamed the Hospital of the Red Cross No. 2. In November 1944, it was transformed into a Department for Children and Chronically Sick. The Polish Red Cross was directed here by children from Nazi death camps, labor camps and war wandering, as well as mothers with small children, who were separated from their families during the wartime turmoil.